Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αρθρογράφος για την Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.

Ούτε τα 7 γκολ από την Aston Villa, ούτε οι 6 συνεχείς ήττες μέχρι τώρα στο Anfield, ούτε οι 25 πόντοι από την κορυφή, ούτε το ενδεχόμενο του αποκλεισμού από τη Real είναι τα πιο ανησυχητικά γεγονότα της σεζόν, που μαρτυρικά φτάνει στο τέλος της για τους Reds. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο έως σήμερα είναι πως κανείς στον οργανισμό του συλλόγου και σε κανένα σημείο, δεν έχει δείξει ότι μπορεί να βγάλει μία σωστή διάγνωση για την ασθένεια από την οποία πάσχει. Κι αν δεν βρεις την ασθένεια, δεν μπορείς να βρεις και τη γιατρειά.  

Πρωινό Τρίτης ανεβάζω ένα γκάλοπ στο Group μας στο Facebook “GR LIVERPOOL GATE OF PURE & TRUE RED MAD BOYS” με βασικό ερώτημα για το ποια ενδεκάδα εκτιμάνε τα μέλη ότι μπορεί να ξεκινήσει ο Klopp:

Α) Το κλασσικό 4-3-3 με Mane – Firmino – Salah ώστε ο Firmino να κάνει τη βρωμοδουλειά μαρκάροντας ψηλά και ο Jota που προέρχεται από τραυματισμό και συνεχή παιχνίδια να μπει στο β ημίχρονο πιο φρέσκος να τους τελειώσει

Β) Το νεότερο 4-3-3 με τον Jota στη θέση του Firmino στο κέντρο της επιθετικής γραμμής ή

Γ) Το πιο παράτολμο και επιθετικό 4-2-3-1 με όλους μέσα που μας βγήκε με την Arsenal στο 0-3. Μάλιστα, στο κείμενο του γκάλοπ έγραψα στο τέλος ότι δεν αποκλείω να μην ξεκινήσει τον Mane, ο οποίος είναι αγνώριστος ολόκληρη τη χρονιά και να ξεκινήσει ο Jota στα αριστερά. Περισσότερα από 250 άτομα κινήθηκαν ανάμεσα στις 3 επιλογές και μόνο ένας φίλος ανέφερε στα σχόλια ότι πιθανολογεί να ξεκινήσει τον Keita ανατρέποντας εντελώς τις βασικές επιλογές.

Τελικά ο Klopp διέψευσε τους πάντες, εκτός από τον φίλο αυτό. Ξεκίνησε 4-3-3 μεν, με Mane – Jota – Salah μπροστά, αλλά έβαλε στην αρχική ενδεκάδα τον αόρατο και φέτος Keita για να τον βγάλει στο 42^ο λεπτό, μετά από ένα κυριολεκτικά καταστροφικό ημίχρονο. Τι δεν είδε ο Γερμανός που μπορούσε να δει ολόκληρος ο κόκκινος πλανήτης στον ανέτοιμο Naby; Ουδείς μπορεί να γνωρίζει. Ίσως τελικά περισσότερο από όλους, να δικαίωσε τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool Γιάννη Σκοτίδα, ο οποίος στο γκάλοπ πρόσθεσε και μια δική του 4^η επιλογή: «Δεν ξέρω, δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του «Γιώργη». Τελικά, κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του Jurgen πια.

Ήταν όμως ο Keita μόνο το πρόβλημα; Όχι φυσικά. Κατεβαίνει μία ομάδα παντελώς απροετοίμαστη, χωρίς τρεξίματα, χωρίς ενέργεια, χωρίς αυτοπεποίθηση, 2 ταχύτητες κάτω από τους 30φεύγα ποδοσφαιριστές της Real, με πρωτόγνωρα παιδικά λάθη στις μεταβιβάσεις, και σε slow motion αντίδραση. Και αναρωτιέσαι: αυτή την εικόνα τη διέκρινε κανείς από το προπονητικό team μας πριν το ξεκίνημα του αγώνα;  Στο ζέσταμα ίσως; Στην τελευταία προπόνηση πριν γίνουν οι επιλογές της ενδεκάδας, διέγνωσε κανείς την κατάσταση που βρίσκονται οι παίκτες;

Γιατί τελικά, βλέπεις έναν Alisson (που μετά τον χαμό του πατέρα του και την 4άρα από την Μάντσεστερ Σίτι βρίσκεται στη χειρότερη πορεία του με τα χρώματα της Λίβερπουλ), να δέχεται ένα παιδικό γκολ από τον Mister Χασογκόλ. Βλέπεις έναν Fabinho χωρίς πάθος και αντοχές να πελαγοδρομεί στο κέντρο. Βλέπεις έναν Gini να πουλάει την μπάλα πιο εύκολα από ό,τι πουλάει ο Κωτσόβολος ηλεκτρική συσκευή στην Black Friday. Βλέπεις έναν Trent να περνάει για 2^η φορά το hangover της περσινής κατάκτησης του πρωταθλήματος και βλέπεις και τον Robertson (εδώ και καιρό) αδύναμο να προσφέρει ανάσες στον Trent κουβαλώντας έστω για λίγο αποτελεσματικά από τα αριστερά την μπάλα. Και κυρίως βλέπεις τον Mane να πραγματοποιεί τη χειρότερη εμφάνισή του στα 5 χρόνια με την κόκκινη φανέλα και να γίνεται βορά στους αμυντικούς της Real αλλά και στον αντιπαθέστατο εμμονικό διαιτητή Felix Brych. Και ενώ ο αγώνας εξακολουθεί να είναι εκτός ελέγχου, αλλαγές δεν γίνονται μέχρι το 81 (!!) όπου μπαίνουν Firmino – Shaqiri με τον Ελβετό να προσπαθεί να καταλάβει 9 λεπτά σε ποιο γήπεδο βρίσκεται. Ο Kroos δήλωσε ότι θα μπορούσαν να μας βάλουν 4 και 5 γκολ. Και λέει αλήθεια. Όλοι αυτό φοβηθήκαμε βλέποντας την αναιμική μας εμφάνιση.

Μην παρεξηγηθώ. Το θέμα μας εδώ δεν είναι να καταδικάσουμε παίκτες που 4 χρόνια τραβάνε το κουπί μόνοι τους φτάνοντας την ομάδα στην κορυφή του κόσμου ή τον προπονητή που αποτελεί τον αρχιτέκτονα της σύγχρονης αναμόρφωσης του συλλόγου. Η βασική αγωνία είναι μία και δεν αφορά τον αγώνα με τη Real: Από τον John Henry που δήλωσε πρόσφατα ότι η ομάδα δεν χρειάζεται ανανέωση, αλλά μόνο 2-3 προσθήκες (!!) μέχρι τους γυμναστές που βλέπουν τους παίκτες να αγωνίζονται όλη τη χρονιά σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, το ιατρικό team που δεν προλαβαίνει να νοσηλεύει τραυματίες μέχρι τον Klopp που ωρύεται για τις 5 αλλαγές στην Premier League και τελικά δεν κάνει καμία πριν το 80 γιατί δεν εμπιστεύεται τις εφεδρείες του αλλά κι αυτός συμφωνεί ότι χρειαζόμαστε μόνο 1-2 παίκτες, υπάρχει κάποιος στον οργανισμό που να μπορεί να κάνει μια σωστή διάγνωση για το τι χρειάζεται η ομάδα είτε σε έναν αγώνα είτε σε βάθος χρόνου; Από τον Edwards που δεν ανανεώνει τον Gini, λες και υπάρχει τέτοιο εργαλείο παγκοσμίως, μέχρι τον Lijnders που έχει εξελιχθεί στη μουγκή πλέον φωνή της συνείδησης του προπονητή, υπάρχει κάποιος που να βλέπει καθαρά και να εκφράζει μία ορθή άποψη; Υπάρχει κάποιος να εξηγήσει το κάθετο ντεφορμάρισμα του Mane, αλλά και τη αντιφατική και συνεχή προσκόλληση στη χρησιμοποίησή του; Υπάρχει κάποιος που να κατάλαβε γιατί δεχτήκαμε με τον Virgil στην ενδεκάδα 7 γκολ από την Aston Villa; Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να βγει και να πει στον κόσμο που οφείλεται η επιθετική αφλογιστία; Ή μπορεί κάποιος να κατανοήσει ότι η μετάθεση του Fabinho από το κέντρο στην άμυνα μας διέλυσε αντί να μας ενισχύσει; Όχι επικριτικά, απλά ποδοσφαιρικά. Γιατί δεν έγινε καμιά καταστροφή βρε αδερφέ. Liverpool είσαι, 4 τίτλους έφερες σε 2 χρόνια -μια και δυο κακές χρονιές μέσα στο πρόγραμμα είναι. Βγες και πες ήρεμα και ειλικρινά τι πήγε στραβά. Ο φόβος όμως να παραδεχτούμε τα λάθη μας και τα κενά μας, μήπως είναι αδυναμία να τα διαγνώσουμε; Μήπως κανείς δεν έχει εξήγηση για την καταστροφική σεζόν και όλοι έπεσαν από τα σύννεφα; Κι αν ο Mane δεν επανέλθει ποτέ; Κι αν οι τραυματισμοί συνεχίσουν και του χρόνου; Κι αν ο πάγκος μείνει ίδιος κι οι εφεδρείες αγωνίζονται 8 λεπτά; Κι αν τελικά κάνουμε μόνο 1-2 μεταγραφές-μπαλώματα;

Δεν έχει νόημα, λοιπόν, να φανούμε απαισιόδοξοι ή αισιόδοξοι για την έκβαση της μάχης με τη Real Μαδρίτης. Ακόμα και το 7^ο να έρθει και να το πανηγυρίσουμε με τα κόκκινα κασκόλ στα χέρια η κατάσταση δεν θα αλλάξει. Η υγεία δεν θα αποκατασταθεί. Όπως δεν άλλαξε η κατάσταση υπέρ μας όταν κερδίσαμε το 5^ο Champions League το 2005 κι αντί να χτίσουμε πάνω στην επιτυχία, σκεπάσαμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Οι τίτλοι δεν είναι φάρμακο. Η θεραπεία προηγείται και μετά έρχονται οι τίτλοι.

Το χειρότερο, κατά τη γνώμη μου, που μπορεί να συμβεί στη Λίβερπουλ είναι η απουσία εμπιστοσύνης σε αυτούς που χειρίζονται τις τύχες της. Και δεν εννοούμε καφενειακά από μια μερίδα οπαδών που είθισται να γκρινιάζουν και να κάνουν κριτική. Αλλά από τα ίδια τα μέλη του οργανισμού. Αν ο παίκτης δεν έχει εμπιστοσύνη στον συμπαίκτη που ήρθε για να βοηθήσει, αν ο τεχνικός διευθυντής χάσει την εμπιστοσύνη στον προπονητή ή ο προπονητής χάσει την πίστη στον ίδιο του τον εαυτό, τότε δυστυχώς η κρίση από περιστασιακή γίνεται από παρατεταμένη μέχρι διαρκής. Το ότι ανησυχούμε δεν σημαίνει ότι καταδικάζουμε. Σημαίνει ότι νοιαζόμαστε. Βλέπουμε τα ανησυχητικά συμπτώματα και αγωνιούμε όπως οι γονείς ανησυχούν μήπως το παιδί είναι άρρωστο. Όμως όπως και στην κανονική ζωή που οι γονείς δεν είναι αρμόδιοι να κάνουν τη διάγνωση, έτσι και στην περίπτωση της Λίβερπουλ  τη διάγνωση θα πρέπει να την κάνουν οι ειδικοί. Με τη διαφορά πως οι ειδικοί θα πρέπει να κάνουν διάγνωση για τους εαυτούς τους και το έργο τους. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο.

Συνεπώς λίγη σημασία έχει να προβλέψουμε τι θα γίνει την επόμενη βδομάδα. Αυτό που με προβληματίζει και σχεδόν με τρομάζει είναι τι θα γίνει τις επόμενες σεζόν.